Nee toch! De centrale examens komen eraan in Vlaanderen!? Voor de basisschool. Voor het middelbaar. Want de vrijheid van onderwijs dateert van 1831. Want de scholen kennen een onbeheersbare diversiteit o.a. ook door het M-decreet. Want de scholen toetsen er nu maar wat op los: toetsen allerhande, vooral de commerciële van de educatieve uitgevers. We kunnen de diverse prestaties van de leerlingen niet vergelijken: wat kunnen en kennen ze eigenlijk als ze bijvoorbeeld naar een andere school moeten!? Wat moeten de ouders met de uitslagen van toetsen en proefwerken: iedere school in Vlaanderen meet maar naar eigen goeddunken. Ja, er zijn de eindtermen, maar in welke mate worden die gerealiseerd? Hoor de scholen smeken: geef ons een goede toets!
We hebben een ijkpunt nodig, claimt professor Valcke van de UGent. Een kwaliteitsnorm voor alle leerlingen in alle scholen! Voor Nederlands. Voor wiskunde. Voor wetenschappen. Dat zijn de belangrijkste vakken. (Heb ik het altijd niet geweten, heb ik het mijn leerlingen niet decennialang op het hart gedrukt hoe belangrijk mijn / ons vak Nederlands is. :-))
En in het buitenland, zoals in Nederland, doet men het ook, centraal toetsen! Ja, ik weet het al wel en ik vind die Nederlandse Cito ondemocratisch. Ik blogde er eerder al over. En het is niet dat ik het Nederlandse onderwijs in het algemeen minder punten zou geven dan het Vlaamse, afgezien van zijn centrale examens dan. In de dagelijkse praktijk hebben beide systemen hun sterke en zwakke punten toch.
Als het van de voorstanders van gestandaardiseerde eindexamens afhangt, zwaaien in Vlaanderen binnen afzienbare tijd (??) de schooldeuren open naar teaching to the test op het centraal gecontroleerde pad: zo veilig om volgen. Het leraarschap ‘herdacht’. Wat moét die leraar nog kennen en/of kunnen dan onderwerping, gehoorzaamheid en volgzaamheid. Autonomie van de leraar: stelde al niet veel meer voor toch. Vertrouwen in zijn denken en handelen van ‘master / meester’, didacticus en pedagoog? Nog slechts een lege huls. Lesgeven in samenspraak en -werking met de leerlingen: er is slechts één doel, slagen voor de ‘gestandaardiseerde toets’. Simpelder kan niet. Inspiratie, creativiteit en innovatie, ‘speelsheid’? Wordt speciaal voor u gedirigeerd vanuit het centrum dat alles weet (en u ziet), vooral wat goed voor u is, leraar én leerling. Denken op nul gezet, of toch niet veel meer. De centrale autoriteit denkt voor u want ze denkt dat u niet capabel of competent of niet-/onvoldoende gekwalificeerd bent, beste leraar, ondanks uw (al dan niet academische) diploma’s. De leraar wordt stilletjes ‘gereduceerd’ of ‘gemillimeterd’ of ‘gefnuikt’ tot uitvoerder tout court, klasbewaker, testbatterij-oplader, timer. Een vorm van deshumanisering. Alles in het teken en de naam van de heilige ‘kwa-li-teit’. (Oei, ik durf wel eens te overdrijvenn als ik me laat gaan.)
Welke indruk ik krijg van het pleidooi van prof. dr. Valcke? Wie wil er überhaupt nog gaan voor leraarschap? Noch leraar, noch leerling staan centraal. Waar blijft het respect voor elk van hen? Respect voor hun unieke relatie? De weg naar de edurobot is in aanleg.
Onderwijs wordt meteen veel goedkoper voor de overheid met die ‘centrale examens’ #durfiktedenken. Moeten er nog lerarenopleidingen zijn die voorbereiden op het openbare basis- en middelbaar onderwijs?! De betalende bijlessen voor vanalles en nog wat kunnen aangroeien. De schooldirecteur wil vooral een mooie plaats in de ranking toch. Die wil voor alles ‘de test’ halen? Watanders? En de ‘meester’-leraar, die met kwalificaties en hart voor zijn vak en de jongeren, de ontwikkeling en het welzijn van elke jongere in zijn groep(en), wordt een witte raaf.
The Sausage Machine 
Eenheidsworst wilde men op mijn school ook al zonder die centrale examens. Ik werd er burn-out/bore-out van. Het is zo jammer dat de verscheidenheid verloren gaat.
Ja. En dan horen we telkens opnieuw hoe groot het vertrouwen van de Vlaamse samenleving in de leraar wel is. Weinigen zien hoe hard zijn/haar strijd voor autonomie kan zijn. Hoe zwak uiteindelijk zijn/haar ‘status’ blijft, in weerwil van wat in politiek via traditionele media ronkt over het grote belang van onderwijs.
Goede beterschap!
Dankjewel. Beter ben ik wel, hoor, maar ik wil niet terug. Momenteel heb ik loopbaanonderbreking medische bijstand voor onze gehandicapte zoon. Dat kan nog aangevuld worden met het nieuwe zorgkrediet en wat daarna komt, zien we wel.